من خوبم...
من آرامم...
من قول داده ام...
فقط كمي بي حوصله ام...
آسمان روي سرم سنگيني ميكند...
روز هايم كش آمده
هرچه خود را به كوچه بيخيالي ميزنم
باز سرازكوچه دلتنگي در مياورم.
روز ها تمام ابر هاي اندوه در چشمان منند ولي نميبارند
چون من خوبم...
من آرامم...
من قول داده ام تمام خنده هايم را نظر كرده ام
كه گريه كنم...
اما شب ها...
***
خودم هم خوب ميدانم آخر ...
حسرت آغوش تو مرا ديوانه خواهد كرد...
حسرت بوسه تو مرا پريشان خواهد كرد...
آه ه ه ه ه ه ه ه ه ....
يه ماهي هست اشك نريختم...ديگه نميشه اشك بريزم...انگاري چشام قفل كردن...فقط بغضه مونده تو گلوم ...تو شوكم هنوزم...
بمونم يا برم...
بمونم؟ با كدوم اميد
برم؟ با كدوم پا
يه چيزي داره از درون منو آرومو بي صدا ميخوره...
دروغه...
دروغه كه ميگن به نبودن ها ميشه عادت كرد...
كدوم عادت؟؟؟كجاست پس اين عادت؟؟؟
چرا نميفهمن كه من بي تو ميميرم...
بايد حتما بيان سرخاكم كه ثابت شه؟؟؟؟؟؟؟!!!!!